«και τι δεν κάνατε για να με θάψετε
όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος»
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Και να που συναντήσαμε, με τον πιο αιφνιδιαστικό τρόπο, κάτι που ξεχνάμε μέσα στην καθημερινότητά μας: Το πιο προβλέψιμο πράγμα στη ζωή είναι το γεγονός ότι αυτή δεν μπορεί να προβλεφθεί. Η πρωτόγνωρη αυτή κατάσταση του περιορισμού της ελευθερίας των επαφών και των μετακινήσεων, ήρθε να ταρακουνήσει απότομα την πορεία της ρουτίνας μας. Επιπρόσθετα, η εντολή που μας δόθηκε, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε μία απειλή που δεν την καταλαβαίνουμε με τις πέντε αισθήσεις μας, ήταν επίσης πρωτόγνωρη: Social distancing ή αλλιώς «κοινωνική αποστασιοποίηση». Αυτή η αναγκαία συνθήκη φέρει μέσα της κάτι αντίθετο στην ίδια μας τη φύση. Είμαστε κοινωνικά όντα, πριν ακόμη βγούμε από τον «παράδεισο» του αμνιακού σάκου. Από την κοιλιά της μητέρας αναγνωρίζουμε φωνές, μελωδίες, συναισθήματα που μεταφέρει η γλώσσα. Μόλις γεννηθούμε, παντελώς ανίκανοι να επιβιώσουμε μόνοι μας, διαθέτουμε το ένστικτο να στρέψουμε μηχανικά το κεφάλι προς το μητρικό στήθος ή το υποκατάστατό του, προκειμένου να δεχθούμε τροφή.
Η ανάγκη λοιπόν να πάμε κόντρα στην αντανακλαστική τάση που έχουμε για επαφή φέρνει, σε μικρό ή σε μεγάλο βαθμό για κάθε άνθρωπο, μία αναταραχή. Δεν πρέπει πλέον να υπάρχουν τα αγγίγματα, οι κοντινές αποστάσεις, οι συναντήσεις που αποτελούσαν κομμάτι της ζωής μας μέχρι πρότινος.
Εδώ λοιπόν γεννάται το ερώτημα: Πώς μπορούμε να αντισταθούμε αυτό το διάστημα στην αποξένωση από την ίδια μας τη φύση;
Η απάντηση βρίσκεται σε αυτό που μας κάνει ξεχωριστούς ως ανθρώπους: στον λόγο. Όσο και αν το βρέφος θρέφεται, εάν δεν δεχτεί τα λόγια και τη ζεστασιά που αυτά έχουν από τα πρόσωπα φροντίδας του, τότε το ίδιο δεν θα μπορέσει να έχει μία ικανοποιητική ανάπτυξη. Έτσι λοιπόν, σε αυτήν την έκτακτη και προσωρινή κατάσταση, ας μην ξεχνάμε ότι έχουμε τα λόγια, τις κουβέντες, τις φράσεις που μπορούμε να μοιραστούμε με τους ανθρώπους γύρω και μακριά μας. Όσο και αν ο ψυχισμός μας επιβαρύνεται, υπάρχει πάντοτε μία άλλη όψη του νομίσματος και, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτή είναι η ικανότητα μας να μιλάμε και να απευθυνόμαστε στους άλλους.
Μιλήστε λοιπόν με τα αγαπημένα σας πρόσωπα. Αναγνωρίστε τις στιγμές όπου δυσφορείτε και θυμηθείτε αυτό που είχε πει ο Σίγκμουντ Φρόυντ: «Η ζωή δεν είναι ποτέ ούτε τόσο όμορφη, ούτε τόσο άσχημη, όσο τη φανταζόμαστε. Είναι όμως η μόνη που έχουμε». Επομένως, κρατήστε επαφή με τους ανθρώπους σας, μιλήστε και ζητήστε επίσης να τους μιλήσετε. Κρατήστε τις στιγμές που σας ανακουφίζουν και σας δίνουν ευχαρίστηση. Αυτή η διαδικασία μπορεί να παράξει ένα ανακουφιστικό χαμόγελο και να μας δώσει δύναμη, μέχρι το τέλος αυτής της έκτακτης κατάστασης.
Παράλληλα, σε αυτό το διάστημα, ο χρόνος χάνει τη συνηθισμένη εικόνα που είχαμε γι’ αυτόν: Άλλοτε μοιάζει να μην περνά και άλλοτε να περνά πολύ γρήγορα. Συχνά πυκνά, αισθανόμαστε ότι έχει χαθεί ακόμη και η αίσθησή μας του αργού ή του σύντομου. Έτσι, προσπαθήστε να διατηρήσετε ένα μικρό, καθημερινό πρόγραμμα, χωρίς να είναι απαραίτητο να φτάνετε σε στόχους για τους οποίους πρέπει να υπερβαίνετε κάθε φορά τον εαυτό σας. Η κατάσταση αυτή μας διδάσκει ότι δεν κρίνονται όλα στη ζωή με όρους παραγωγικότητας και άψογης απόδοσης. Δεν χρειάζεται να βάλετε τον εαυτό σας σε ένα κυνηγητό της «ίδιας του της ουράς». Αντίθετα, οι στιγμές όπου μπορείτε να χαρείτε ακόμη και την σιωπή σας, είναι οι στιγμές που μας θυμίζουν ότι η στέρηση είναι αυτή που ανοίγει ορισμένες φορές νέους δρόμους έκφρασης και απόλαυσης για τον ίδιο μας τον εαυτό. Δρόμους, τους οποίους είχε «φράξει» προσωρινά το κυνηγητό των υποχρεώσεων και των δικών μας συνηθειών.
Στον στίχο που ανοίγει αυτό το κείμενο, ο ποιητής αναφέρεται στις προσπάθειες των άλλων να καταπιέσουν τη μοναδικότητά του. Έτσι, επικαλείται τη μεταφορά του σπόρου, που ανθίζει ακριβώς επειδή βρίσκεται μέσα στο περιβάλλον του χώματος. Αυτός ο περιορισμός της κοινωνικής αποστασιοποίησης, μας δίνει μία ευκαιρία να βγάλουμε τα δικά μας άνθη, με τον δικό μας τρόπο, κι έτσι να αναπνεύσουμε μαζί με τους συνανθρώπους μας μέσα στο απρόβλεπτο της ζωής.
