Οι πατέρες είναι πολλά περισσότερα από δεύτεροι ενήλικες μέσα στο σπίτι. Ειδικά στις μέρες μας, οι σύγχρονοι μπαμπάδες φαίνεται να έχουν πάρει πολύ σοβαρά το ρόλο τους, αφιερώνοντας έως και τρεις φορές περισσότερο χρόνο στα παιδιά τους, σε σύγκριση με τους άνδρες δύο γενιές πριν. Όταν οι μπαμπάδες φροντίζουν τα παιδιά τους, όταν παίζουν μαζί τους κι όταν είναι τρυφεροί, η σχέση πατέρα-παιδιού γίνεται ακόμα πιο δυνατή όσο περνάνε τα χρόνια.

Φυσικά, οι παλιότερες πεποιθήσεις για το ρόλο του πατέρα στην οικογένεια δεν έχουν εκλείψει εντελώς, καθώς φαίνεται ότι, ακόμα και σήμερα, η μαμά εξακολουθεί να κάνει περισσότερα όσον αφορά τη φροντίδα και το μεγάλωμα του παιδιού, καθιστώντας τον πατρικό ρόλο πιο περιορισμένο, είτε λόγω στερεοτυπικών αντιλήψεων («Ο άντρας είναι για να φέρνει χρήματα στο σπίτι») είτε λόγω αυξημένων επαγγελματικών υποχρεώσεων από πλευράς του πατέρα, που συνεπάγονται μειωμένο ελεύθερο χρόνο και σωματική ή πνευματική κούραση.

Ωστόσο, ας μην ξεχνάμε ότι όσο απαραίτητη είναι η συμμετοχή του μπαμπά στο να έρθει στον κόσμο ένα παιδί, τόσο σημαντική είναι η συμβολή του και στην ανατροφή αυτού. Για την ομαλή ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη ενός παιδιού είναι απαραίτητη κι εξίσου χρήσιμη η συμμετοχή και των δύο γονέων, ακόμα κι αν ένας από τους δύο συμμετέχει περισσότερο.

Οι μπαμπάδες χρειάζεται να είναι παρόντες και ενεργοί στο ρόλο τους ακόμα και πριν έρθει το παιδί στον κόσμο. Η περιγεννητική περίοδος αποτελεί ένα πολύ καλό «ζέσταμα» και για τους δύο γονείς. Κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης, ο πατέρας χρειάζεται να ζήσει από κοντά τις φάσεις που περνάει η σύντροφός του, ώστε να είναι ενημερωμένος και κατάλληλα προετοιμασμένος για τη μέρα που το νέο μέλος της οικογένειας θα έρθει σπίτι. Όντας παρών στις εξετάσεις και στις επισκέψεις στο γυναικολόγο, μαθαίνοντας όσα περισσότερα μπορεί για το πώς θα είναι οι πρώτες μέρες σπίτι με το μωρό, ακόμα και παρακολουθώντας από κοινού με τη μέλλουσα μητέρα σεμινάρια φροντίδας και περιποίησης βρεφών, θα νιώσει ότι είναι σε θέση να συνεισφέρει ενεργά στο μεγάλωμα του παιδιού του, χτίζοντας παράλληλα μια υγιή σχέση με το παιδί από νωρίς.

Οι μπαμπάδες, επίσης, χρειάζεται να είναι συναισθηματικά διαθέσιμοι ώστε να αναγνωρίζουν τις ανάγκες του παιδιού και να ανταποκρίνονται σε αυτές, παρέχοντας την άνεση και την υποστήριξη που χρειάζεται το παιδί. Τα μωρά με συναισθηματικά αφοσιωμένους μπαμπάδες παρουσιάζουν καλύτερη ψυχική ανάπτυξη ως νήπια και είναι λιγότερο πιθανό να έχουν συμπεριφορικά προβλήματα αργότερα, σε σύγκριση με τα μωρά των οποίων οι μπαμπάδες είναι πιο αποστασιοποιημένοι. Τα μεγαλύτερα παιδιά ωφελούνται επίσης. Τα παιδιά των οποίων οι πατέρες είναι συναισθηματικά πιο υποστηρικτικοί τείνουν να είναι πιο ικανοποιημένα από τη ζωή και να έχουν καλύτερες σχέσεις με τους δασκάλους και τα άλλα παιδιά.

Σύμφωνα με τους Νευροαναπτυξιολόγους, μέχρι την ηλικία των οκτώ εβδομάδων, τα βρέφη μπορούν να αναγνωρίσουν τη διαφορά μεταξύ του τρόπου αλληλεπίδρασης της μητέρας και του πατέρα τους. Αυτή η ποικιλομορφία, από μόνη της, παρέχει στα παιδιά μια ευρύτερη εμπειρία αναφορικά με τις σχεσιακές αλληλεπιδράσεις. Έτσι, τα παιδιά μαθαίνουν ότι οι άνδρες και οι γυναίκες είναι διαφορετικοί, άρα έχουν και διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης των πραγμάτων.

Αυτή η κατανόηση είναι πολύ σημαντική για την μετέπειτα ανάπτυξή τους.

Να θυμάστε ότι δεν υπάρχει συνταγή «επιτυχίας», ούτε μοντέλο του ιδανικού πατέρα. Ο καθένας μπορεί να το κάνει διαφορετικά και να είναι εξίσου πετυχημένος στο ρόλο του. Οι  μπαμπάδες πρέπει να προσπαθούν να είναι εκεί για τα παιδιά τους, να τα ακούνε, να παίζουν μαζί τους, να τα καθοδηγούν και να τα συμβουλεύουν. Είναι αναγκαίο να είναι παρόντες σε οποιαδήποτε σημαντική στιγμή για εκείνα. Άλλωστε, οι περισσότερες από αυτές τις στιγμές είναι πραγματικά ανεπανάληπτες.

Κωνσταντίνα Παν. Αρβανίτη, MSc Παιδοψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια